شورش در شعر امل دنقل و نصرت رحمانی

شعر معاصر عربی و فارسی، فرآیندی است که می‌کوشد جایی برای بازتاب همه‌ی دغدغه‌های انسانی داشته باشد. عواطف، اهداف، پیروزمندی‌ها، ناکامی‌ها و همه‌ی مسائل انسانی، جایگاهی قابل توجه را در گستره‌ی آن دارا می‌باشند. از جمله‌ی مسائل انسانی در عصر جدید، وجود محدودیت‌هایی است که انسان را از رسیدن به تعالی موردنظر باز می‌دارد؛ این محدودیت‌ها گاهی در شکل عناصری بروز می‌کنند که به شکل اعجاب‌انگیز خود را به زندگی انسان تحمیل کرده‌اند و شگفت‌تر این که انسان نیز به وجود آن‌ها عادت می‌کند اما در این بین جان‌های گرم و سرهای پرشوری، ظهور می‌یابند که بی‌محابا به استقبال این موانع سترگ می‌روند و به کارزار با آن‌ها می‌پردازند، امل دنقل مصری و نصرت رحمانی پارسی‌گو از این گروه‌اند. این نوشته بر آن است تا ضمن ارائه‌ی نمایی کلی از پدیده‌ی شورش در شعر دو شاعر به مصادیق برجسته‌ی این محدودیت‌ها از قبیل خود، اجتماع، زمان و دنیای جدید پرداخته فصل مشترک رویارویی دو شاعر را با آن‌ها به نمایش گذارد. نتیجه‌ی حاصله از پژوهش نشان از آن دارد که وجود انگیزه‌های مشترک در حوزه‌ی دو زبان، باعث شکل‌گیری تقابل هم‌سان دنقل و رحمانی با محدودیت‌ها گردیده است. واژه‌های کلیدی: امل دنقل، انسان، شعر معاصر عربی و فارسی، شورش، نصرت رحمانی.